شیما شاهمحمدی معتقد است كه در دهههای 30 و 40 خورشیدی، رادیو به سازِ ویلن كمك كرد تا بیشتر شنیده شود و كمانچه را كنار بزند.
برنامه ارغنون با موضوع بررسی هویت سازهای كمانچه در موسیقی ایران، با حضور شیما شاهمحمدی(كارشناس ارشد نوازندگی) از شبكه رادیویی گفت و گو روی آنتن رفت.
شیما شاهمحمدی گفت: در اركسترهای بومی بهتر است تمام سازهای مرتبط با آن فرهنگ و جغرافیا در گروه نوازندگان حضور داشته باشند. هر ساز طعم و رنگ منحصر به خود را دارد. بیشتر سازهای ایرانی مضرابی هستند و تنها ساز كششی و آرشهای ایرانی كمانچه است، بر همین اساس بهتر است كمانچه در گروه نوازیهای ایرانی حضور داشته باشد.
این نوازنده ادامه داد: با حذف سازهای نی و كمانچه از موسیقی ایرانی، فقط سازهای مضرابی و كوبهای باقی میمانند.
این كارشناس ارشد نوازندگی تاكید كرد: اولین كتاب آموزشی كمانچه در سال 1395 بر اساس كوك اختصاصی كمانچه با عنوان «دستور كمانچه» منتشر شد. «دستور كمانچه» همانند «دستور سنتور» بر اساس كوك «سُل» نوشته شده است.
این نوازنده در بخش دیگری از سخنان خود در برنامه «ارغنون» گفت: ساز ویلن – با نوازندگی ایرانی – در دهههای 30 و 40 شمسی مورد استقبال بسیار زیادی قرار گرفت و با كمك گرفتن از رسانههایی مانند رادیو به طور كامل ساز كمانچه را كنار زد.