محمدرضا مقدسیان منتقد سینما با اشاره به ویژگی‌های «افعی تهران» بیان كرد كه در سینمای ایران داستان‌های جنایی كه استخوان دار باشند و تنه به كمدی نزنند، زیاد نداشته ایم.
به گزارش خبرنگار مهر، محمدرضا مقدسیان منتقد و كارشناس سینما شب گذشته نهم اردیبهشت با حضور در برنامه «سینمازاویه» رادیو گفت‌وگو درباره سریال «افعی تهران» و نسبت آن با سینمای جنایی گفت: در سینمای جنایی حركت در عمق خیلی بیشتر است. مهم‌تر از اینكه جنایت را چه كسی انجام داده این مهم است كه جنایت چرا انجام شده و آن كسی كه این جنایت را مرتكب شده دچار چه پیچیده گی های شخصیتی بوده است. در اینجا برای تحلیل سرسخت و عمق پیدا كردن ماجرا این ضرورت كه فهم دقیقی از تحلیل موقعیت و روانكاوی داشته باشیم، اهمیت پیدا می‌كند.
وی ادامه داد: پیمان معادی یك ضرورتی را در سینمای ایران حس كرده و آن هم تنوع داستان ها و موقعیت هاست چراكه در سینمای ایران داستان های جنایی كه استخوان دار باشند و تنه به كمدی نزنند زیاد نداشته ایم.
مقدسیان درباره نحوه نمایش درونیات شخصیت در «افعی تهران» گفت: اما معادی یك رندی كرده و همان تلاشی كه باید انجام می‌داده تا در موقعیت های مختلف، در جهان شخصیت ورود كند و او را به مخاطب معرفی كند به اتاق درمان آورده است. طبیعی است هر كسی كه در اتاق درمان قرار می‌گیرد، درمانگر تلاش كند درونیات او را شناسایی كند. اما اگر قرار بود در اتاق درمان این اتفاق نیفتد باید موقعیت های پیچ در پیچی می‌ساخت كه اطلاعات درباره شخصیت كم كم به مخاطب منتقل بشود.
این كارشناس، سینما را به عنوان یك تلنگر برای اهمیت بیشتر به سلامت روان مهم دانست و افزود: واقعیت این است كه در همه جای دنیا كمپین هایی تشكیل می شود كه آدم ها بیش از پیش به سلامت روان خود اهمیت بدهند. اگر سینما بتواند تلنگری بزند یا روان درمانی به امری تبدیل شود كه آدم ها به آن اعتماد كنند و به آن روی بیاورند، اتفاق خیلی مثبتی روی داده است.
مقدسیان درباره انتخاب روان‌درمانگر و شیوه مواجه سریال با این مساله گفت: دغدغه پیمان معادی در این سریال جدای از اینكه به او كمك كرده درونیات شخصیت را با حضور در اتاق درمانگر به مخاطب منتقل كند، كمك كرده تا او یك نوع فرهنگ سازی هم انجام بدهد. اما همان طور كه روان درمانی و سراغ گرفتن از درمان گر مساله ای است كه باید روی آن فرهنگ سازی بشود، مسلح شدن به انتخاب روان درمان گر درست هم باید اتفاق بیفتد.
وی افزود: ما به اندازه روان درمانگران كاربلد، روان درمانگرانی داریم كه كم عمق و كم دانش هستند و احساس مسؤولیت نمی‌كنند و این آسیب زاست. برای همین است كه نظام روان درمان گری در دنیا استانداردهای سفت و سختی دارد كه باید مانند یك میثاق پزشكی رعایت بشود.
مقدسیان پاشنه آشیل سریال را در انتخاب روان‌گر درست دانست و گفت: سریال در این نقطه اشتباه می‌كند. مناسبات اتاق درمان به درستی منتقل نمی‌شود و ارتباط بین مراجع و روان درمانگر خارج از اتاق درمان مردود است.
وی با بیان اینكه رفتن به سراغ اتاق درمان برای جذاب تر شدن درام، استانداردهایی هم دارد افزود: ماجرا این طور نیست كه یا ما نباید سراغ اتاق درمان برویم یا اگر رفتیم هر طور شد آن را جذاب كنیم. یك سری خط قرمزها در اتاق درمان وجود دارد.
مقدسیان ادامه داد: اطلاعات شخصی روان درمان گر با مراجع نباید در میان گذاشته شود و آشنایی به غیر از آشنایی اتاق درمان با روان درمان گر نباید اتفاق بیفتد. او فقط باید شنونده باشد همدلی كند اما در نقش روان درمان گر. ممكن است جایی كه مراجع درك می شود، احساس وابستگی به درمانگر پیدا كند. اینجا درمانگر یا باید از تكنیك‌ها استفاده كند و برای مراجع واضح بشود كه این رابطه عاطفی در نقش درمانگر است و لاغیر. اگر این اتفاق نیفتد باید مراجع به درمانگر دیگری معرفی كند.
این كارشناس سینما استانداردهای اتاق درمان را مهم دانست و افزود: این مهم است كه استانداردها را رعایت كنیم چراكه ممكن است كسی بعد از كشمكش های زیادی با خودش بپذیرد كه درمان بشود ولی با این اتفاق، نتیجه درخوری نگیرد و اعتماد شخص به روان درمانگر از بین برود و هیچ وقت در زندگی به روان درمانگر مراجعه نكند.
مقدسیان در پایان درباره نقاط مثبت و ضعف اثر گفت: «افعی تهران» در بخش توجه به روان درمان گری موفق است اما در تصویر كردن اتاق درمان و شیوه رفتار سحر دولت شاهی به عنوان درمان گر و ارتباط عاطفی كه بین او و مراجعش (پیمان معادی) تصویر می‌كند، از اساس بر ضد روان درمان است. اینجا دانش و توانایی فیلمنامه نویس كم بوده، او عشق آن را داشته كه به این موضوع بپردازد اما علم آن را نداشته است. برای جذاب كردن درام هم مولفه های دیگری بود كه بدون زیر پا گذاشتن استانداردها و خط قرمزها می شد از آنها بهره برد.
